En ik vloekte al uitgebreid om 't gebrek aan uren in één dag, toen ik nog elke dag thuis was. Nu ik sinds kort weer voltijds ga werken heeft dat probleem zich precies zo'n beetje verdrieduizenddubbeld... Jongens toch, wat er allemaal nog moet gebeuren buiten die dekselse kantooruren! Naaien, haken, afwassen, prutsen op de computer, kuisen, turnen, les volgen, was plooien, was ophangen, kiendjes aandacht geven,... Mijn ritme heb ik er nog niet echt in gevonden en ik ben benieuwd of 't eigenlijk wel te vinden is. Van één ding ben ik wel zeker. Ik heb een lief van goud. Elke weekdag zorgt ie ervoor dat de kiendjes proper zijn en dat er eten op tafel komt. Dikke dankjewel, lief.
Tussen al die chaos door heb ik nog tijd gevonden voor Elia, een klein gerimpeld jong, zoontje van een collega van 't lief. Hij kreeg van ons dit :
Het is recept 18 uit : "Zo geknipt". Ik paste de afmetingen aan, zodat 't een grote, praktische toilettas werd. Een heel duidelijke handleiding, trouwens.
Een stuk kraftpapier werd een zakje, ik knoopte er een touwtje rond met een gelukspopke, want ik wens dat kleine drommeltje & huisgenoten natuurlijk een pak geluk toe. Ik haalde ook nog 'ns een stempeldozeke van onder 't stof, dat ik ooit 'ns gekocht had in de Hema. Daarmee probeerde ik eerst iets uit op de zak. Wie zich afvraagt wat er gestempeld staat : "Hoera voor Elia", want die hoera ging niet zonder slag of stoot. Daarna ging 't een pak vlotter, nu ik wist op welke details er gelet moesten worden. Aja, want eerst ne keer oefenen op een kladje, dat is niet aan mij besteed... :)
Ik plooide een envelopke, bestempelde dat en verstopte daar nog wat centen in.
Olé Pistolet voor Elia!
